Kritiek
De samenwerking tussen Quatuor Bozzini en Oesterle duurt al zo’n vijfentwintig jaar. Op Quatuors verzamelde het kwartet Oesterle’s derde en vierde kwartet, uit 2010, respectievelijk 2019; Three Pieces for String Quartet uit 2016 en het oudste stuk op dit album, het uit 2001 stammende Daydream Mechanics. Ook Oesterle kiest er in dit stuk voor om te werken met repetitieve patronen, al is zijn aanpak wel kleurrijker dan die van Johnson. Het derde kwartet kreeg als titel Alan Turing en vormt een eerbetoon aan deze geleerde en zijn creatieve geest. En ook hier weet Oesterle prachtige kleuren aan dit kwartet te ontlokken, zo te horen nogal eens gebruik makend van een onorthodoxe speelwijze. Zo associeer ik de klanken in het prachtige tweede deel niet altijd direct met dat van een strijkkwartet. Zeer overtuigend klinkt ook het bijzonder ritmische derde deel. Het uit één deel bestaande vierde kwartet is wellicht wel het hoogtepunt van dit album. Met zijn geometrische figuren creëert Oesterle hier een bijzonder overtuigende klanksculptuur, uiterst genuanceerd en rijk geschakeerd. En zoals alle stukken op deze twee albums, wordt ook dit kwartet ongelofelijk goed uitgevoerd.